در 17 حوت 1395 شش تن از اعضای سازمان ایتالیایی که در حمایت از زنان افغان کار می کنند بنام «CISDA» به افغانستان سفر نمودند. «انجمن اجتماعی دادخواهان افغان» و تعدادی از خانواده های قربانیان با این گروپ دیدار نمودند. اعضای «چیزدا» با ویدا احمد رییس «انجمن اجتماعی دادخواهان افغان» و بازماندگان قربانیان جنگ مصاحبه انجام دادند و آنرا در سایت «CISDA» و سازمان ایتالیایی دیگر «COSPE» به نشر رسانیدند. این مصاحبه که به زبان ایتالیایی می باشد اینجا نشر می شود:

نواب فرزند اسماعیل مرد ۴۴ ساله است که از جریان جنگ های ۱۳۷۱ تا امروز زندگی اسفبار داشته ودر شهر کهنه کابل زندگی می کند. او که یکی از بازماندگان قربانیان و شاهد زنده این همه جنایت و کشتار است در مورد وضعیت زندگی خود و خانواده اش چنین می گوید:

جنگ های تنظیمی در کابل و ولایات در کنار نابودی داشته های مادی و معنوی کشور،‌ خانواده های بیشماری را نیز در سوگ نشاند. بازگویی خاطرات آن دوره برای کسانی که عزیزان شان سلاخی شده اند، پر از درد است، بویژه زمانی که پدران و مادران داغدیده، قاتلان فرزندان خود را در پرده های تلویزیون تماشا می کنند که آزادانه زندگی نموده و در بلند ترین چوکی های دولت لمیده اند.

این شخص که در چوکات عکس اش قرار دارد . در سال 2001 مطابق 22 حوت 1380 خورشیدی در شهر کابل توسط افراد مزدور جهادی ابتدا یک شبانه روز در قید شان در حصه لب جر خیر خانه و بفردای آن در دهلیز خانه شان با کلاشنکوف در فرق این حاجی صاحب محمد آصف 65 ساله با ریش غلو فیر کردند و او را بعد توسط پسر ده ساله قاتل جهادی که( تبر چه )را بدستش دادند برادر بزرگ من را از بند بند استخوان با تبر جدا و در کنج حویلی شان مدت شش سال پنهانی گور کرده بودند من در همه جا به جستجوی برادرم بودم و پول تخمینی (ده هزار دالر)امریکایی را وعده داده بودم که هر کسی از زنده و مرده برادرم اطلاع بمن داد صاحب این مبلغ میگردد که بوعده خود نیز عمل کردم.

۱۶ سال قبل از امروز بربرصفتان طالبی به یکاولنگ یورش برده و با بیرحمی تمام بیش از ۳۰۰ تن از هموطنان ما را قتل عام کردند. در ۱۹ جدی ۱۳۷۹ یکاولنگ شاهد خونین‌ترین روز در تاریخش بود که معصوم‌ترین باشندگانش در خون نشستند. ماتمی که تا کنون نیز به هر صخره‌اش حک گردیده و تا روز دادخواهی و محکومیت ددمنشان گلیم غم آن جمع نخواهد شد.

نخستین برنامه شرکت در راه پیمایی به مناسبت روز جهانی محو خشونت علیه زنان بود که به تاریخ ۲۶ نوامبر ۲۰۱۶ از ساعت ۳ بعد از ظهر شروع و الی ساعت ۹ شب ادامه داشت. بنا به گفته فعالان حقوق زن در ایتالیا این یکی از بزرگترین گردهمایی های زنان طی ۲۰ سال گذشته است که در آن حدود ۳۰۰۰ نفر که بیشتر شان زنان بودند شرکت نمودند.

به تاریخ اول قوس ۱۳۹۵ حوالی ساعت ۱۲:۳۰ چاشت یک حمله کننده انتحاری عزاداران اربعین را در مسجد باقرالعلوم شهر کابل مورد هدف قرار داد.

روزی حین سفر جلال آباد ـ کابل، موتر سواری ما در سروبی توسط زرداد (از دزدان سرسپرده گلبدین) متوقف ساخته شد. بعد از پایین کردن همه تلاشی را شروع و پول نقد همه مسافران را از نزد شان گرفتند. مسافری که پول‌های بیشتری داشت در همان جا توسط افراد زرداد کشته شد تا از پیگیری او در امان باشند. یک نفر ریش سفید که مبلغ ۳۵۰۰۰ افغانی داشت خیلی عذر و زاری نموده می‌گفت نه زمین دارم و نه هم کدام وسیله دیگر، اطفال خیلی خردسال دارم، این پول‌ها را برایم بگذارید. ولی جهادی‌ها گوش شنوایی نداشتند و با خشم دستور می‌دادند که پول‌ها را بکش و زیاد حرف نزن. مرد بیچاره مجبور شد دار و ندار زندگیش را به آنان بسپارد. سرانجام دزدان به موتر بالا شده و به زنی که در سیت نشسته بود اشاره دادند تا پایین شود. زن هم پایین شد و فوری جهادی‌ای نزدیک شد تا وی را تلاشی نماید.