Gulbuddin Hekmatyar, one of Afghanistan’s most notorious war crimes suspects, who as prime minister in 1992 shelled his own capital, is coming home after decades in exile, thanks to a peace deal with the national unity government. His return will compound the culture of impunity that the Afghan government and its foreign donors have fostered by not pursuing accountability for the many victims of forces commanded by Hekmatyar and other warlords that laid waste to much of the country in the 1990s.

گلبدین حکمتیار، یکی از بدنام‌ترین مظنونان جنایات جنگی افغانستان، کسی که در سال ۱۹۹۲ منحیث صدراعظم، پایتخت خودش را مورد راکت‌باران قرار داد، بعد از دهه‌ها تبعید به لطف پیمان صلح با دولت وحدت ملی به خانه برمی‌گردد. برگشت او، فرهنگ معافیت از مجازات را تقویت می‌کند، فرهنگی که توسط دولت افغانستان و تمویل‌کنندگان خارجی‌اش با تعقیب نکردن پاسخگویی برای قربانیان فراوان نیروهای تحت فرماندهی گلبدین و سایر جنگسالاران که در دهه ۹۰میلادی بخش بزرگی از کشور را ویران کردند، پرورش داده شده است.

به تاریخ ۱۵ سنبله ۱۳۹۵ دو حمله انتحاری در نزدیک وزارت دفاع در کابل حوالی ساعت ۳ روز صورت گرفت. چون این زمان رخصتی کارمندان وزارت دفاع می باشد، بنا در کنار افراد ملکی، کارمندان وزارت دفاع نیز در میان کشته شدگان و زخمی های انفجار اول دیده می شود. در این جریان حوزه دوم امنیتی خود را به ساحه حادثه می رساند که انفجار دوم صورت می گیرد. فرد انتحار کننده که لباس اردوی ملی به تن داشت خود را منفجر می کند که در نتیجه از حوزه دوم ۱۰ نفر کشته می شوند.

سه سال قبل از امروز در ۲۸ سنبله ۱۳۹۲ «لیست مرگ» حاوی نام ۵۰۰۰ قربانی نوکران روس بوسیله پولیس هالند انتشار یافت. با مشاهده این لیست بار دیگر زخم های هموطنان دردمند ما تازه شده و آنان را در سوگ عزیزان از دست رفته شان نشاند. کشتار انسان های آزادیخواه این سرزمین توسط عمال روس تنها به این لیست خلاصه نمیشود. خون های ریخته شده در قیام ۲۴ حوت، قیام چنداول، قیام بالاحصار و سرکوب بیرحمانه خیزش های دیگر، بخشی از جنایات انجام یافته توسط این ماشین کشتار است

سمیع الله ۱۸ ساله در ۴ سنبله ۱۳۹۵ در جریان حمله انتحاری به پوهنتون امریکایی در کابل به شهادت رسید. وی یک هفته قبل از حمله برای ادامه تحصیل در دوره لیسانس وارد پوهنتون امریکایی افغانستان شده بود. او تا صنف ۱۲ در لیسه موسیقی درس خواند و در کنار سایر آلات موسیقی به دلربا دسترسی کامل داشت.

مادر سمیع در یکی از شفاخانه‌های کابل نرس قابله است. او با چشمان پر اشک به نماینده انجمن دادخواهان افغان گفت:

۱۷ سنبله ۱۳۶۱ (هشتم سپتامبر ۱۹۸۲) روزیست بس خونین در تاریخ کشور ما. درین روز دستان پرخون نوکران و چاکران روسها(باند منفور خلق-پرچم) با قتل بهترین و آزاده ترین فرزندان این کشور رنگین تر شد.

به سلسله آدم کشی های باند بدنام خلق و پرچم، چهارده تن از آزادیخواهان این سرزمین به روز چهار شنبه هفدهم سنبله سال ۱۳۶۱ خورشیدی از زندان پلچرخی کابل بیرون کشیده شدند و در لاله زارِ پولیگون پلچرخی کابل تیرباران گردیدند.

به تاریخ ۴ سنبله ۱۳۹۵ بار دیگر جنایتکاران حادثه آفریده و مردم ما را در سوگ از دست دادن عزیزان شان نشاندند. حمله انتحاری که ساعت ۷:۳۰ شام بالای پوهنتون امریکایی افغانستان صورت گرفت، منجر به شهادت و زخمی شدن بیش از ۱۰۰ تن از محصلان و استادان این پوهنتون و سربازان پولیس گردید.

طبق معمول غنی باز هم به بالین زخمی ها رفته و خواست نشان دهد که بار مسوولیت این همه جنایات جاری در کشور برشانه های من نیست، در حالی که دولت فاسد و مافیایی افغانستان عامل همه بدبختی های ملت ما بوده و تنها کابل نیست که هر روز شاهد قتل و کشتار بی گناهان می باشد، بلکه در ولایات مثل کندز، هلمند وغیره هر روز ده ها هموطن ما به خاک و خون کشیده می شوند.

تصاویر تعدادی از هموطنان ما که در دوره های مختلف به شهادت رسیده اند اینک توسط اعضای فامیل و بستگان شان از طریق فیسبوک، ایمیل و یا مراجعه به دفتر «انجمن اجتماعی دادخواهان افغان» به دسترس ما قرار گرفته است.