ساعت یک بامداد جمعه شب ( ۱۶ اسد ۱۳۹۴- ۷ اگست ۲۰۱۵) انفجار مهیبی منطقه شاه شهید کابل را به ویرانه مبدل ساخت. درین حمله بیش از ۱۰۰ تن کشته و حدود ۶۰۰ تن دیگر شدیدا زخم برداشتند. این انفجار زمانی رخ میدهد که اکثریت مردم درخواب بودند، اما آنعده که بیدار بودند میگویند پیش از انفجار، جریان برق قطع شد و صدای شبیه آمدن راکت و غرش طیاره را شنیده اند.

انفجار به حدی قوی بوده که به گفته مردم محل با فرود آمدن بمب حدود ۱۲ متر پایین رفته است.

طالبان ؛ این زن ستیزه گان قرن یک بار دیگر با سنگسار نمودن رخشانه ای ۱۹ ساله فاجعه آفریدند و ثابت کردند که سیاه ترین نیروی دوران خویش اند.

سنگسار رخشانه در فیروز کوه زیر سایه حکومت مافیایی ع- غ ، نیروی های امریکایی و متحتدانش برای هزارمین بار ادعاهای دوغین " حقوق و آزادی زنان در افغانستان" را به جهانیان برملا نموده وثابت ساخت که افغانستان هر روز به جهنمی سوزان تر و به زندانی تاریک تر برای زنان مبدل میگردد.

در کشوری که ناقصین اصلی حقوق بشر برآن حکمرانی نمایند هرگز تعهدی مبنی بر به محاکمه کشاندن جنایتکاران و ناقصین حقوق بشر وجود ندارد و اگر چنین تعهدی وجود میداشت جنایتکاران چهارده ی اخیر بدون هیچ استثنایی باید به میز محاکمه کشانده میشدند.

هنوز خون فرخنده در دریای کابل در چند متری ارگ و قصر سپیدار نخشیکده بود که شاهد زجرکش شدن رخشانه در فیروز کوه به دست طالبان دون صفت شدیم.

۲۰عقرب ۱۳۹۴: ده ها هزار تن با ریختن به جاده های کابل خواهان محاکمه عاملان قتل هفت هموطن ما شدند که در ۱۷ عقرب بدست آدمکشان داعشی سربریده شده بودند. تظاهر کنندگان با دادن شعارهای :«دولت بی‌کفایت، ننگت باد!»، «مرگ بر جنایتکاران!»، «مرگ بر وطنفروشان!»، «ما همه‌ هزاره ایم، ما همه تاجکیم، ما همه پشتونیم، ما همه ازبکیم!»، «مرگ بر طالبان ارگ‌نشین!»، «غنی و عبدالله،‌ استعفا، استعفا»، «محقق و دانش، ننگت باد!»، «داعش جنایت می‌کند، دولت حمایت می‌کند!»، «مرگ بر حکومت وحشت ملی!» خواهان به محاکمه کشاندن عاملان اصلی این جنایت شدند .

هنوز خون فرخنده در دریای کابل و در چند متری ارگ و قصر سپیدار بدست جاهلان قرن نخشیکده بود، تا هنوز عاملان سنگسار رخشانه به محاکمه کشانده نشده بودند که این بار داعشی های بربرصفت شکریه ، تبسم و پنج تن دیگر را سربریدند. در کشوری که ناقصین اصلی حقوق بشر برآن حکمرانی نمایند هرگز تعهدی مبنی بر به محاکمه کشاندن جنایتکاران و ناقصین حقوق بشر وجود ندارد و اگر چنین تعهدی وجود میداشت جنایتکاران چهارده ی اخیر بدون هیچ استثنایی باید به میز محاکمه کشانده میشدند.

«انجمن اجتماعی دادخواهان افغان» یک بار دیگر تعهد نموده و به خون ناهید ها ، فرخنده ها ، صائمه ها ، رخشانه ها ، شکریه ها و صد ها انسان بیگناه دیگر سوگند یاد میکند که تا به محاکمه کشاندن عوامل این جنایت یک لحظه هم آرام ننشسته و صدای دادخواهی قربانیان چهارده ی اخیر را هرچه بلندتر و رساتر فریاد زند.

حوالی ساعت ۵:۳۰ شام سه شنبه ۱۷ قوس افراد مجهز به سلاح های سبک و سنگین بر میدان هوایی قندهار حمله نمودند .

این حمله که ساعت ها دوام داشت باز هم مثل گذشته بیشترین تلفات آنرا هموطنان غیر نظامی ما تشکیل میدهند. طبق معمول نهادهای دولتی ارقام کشته و زخمی شده ها را این بار هم به مراتب کمتر از واقعیت گفته اند. وزارت دفاع در اعلامیه اش تعداد کشته شدگان این حمله را پنجاه تن میگوید که ۳۸ غیرنظامی، ۱۰ سرباز اردوی ملی و ۲ تن پولیس ملی هستند. همچنان تعداد زخمی های بیش از چهل تن گفته شده است. اما مردم محل میگویند که درین حمله بیش از ۸۰ تن کشته و بیش از ۷۰ تن دیگر زخم بر داشته اند که اکثر شهدا و زخمی شدگان افراد غیر نظامی میباشند .

این در حالی است که دولت پوسیده و مافیایی کابل با اشاره و امر مستقیم امریکا مشغول مذاکره با سران طالبان در کشورهای مختلف آسیایی و اروپایی است که با سهیم ساختن طالبان در قدرت جنایت نابخشودنی دیگری را مرتکب خواهد شد.

مشخصاً در حال حاضر جهان نیاز دارد تا به ارزش‌های چون حقوق بشر، آزادی ملت‌ها و مسایل نژادی، طبقاتی، جنسیتی و فرهنگی رسیدگی کند. یکی از اساسات اصطلاح حقوق بشر، تأمین حقوق فردی است.

متأسفانه تجارب ما خلاف آنرا نشان میدهد. زمینه کار و زندگی بین انسان‌ها به گونه ی نا عادلانه به پیش میرود. وضعیت صحت و زندگی کارگران آسیایی بسیار وخیم است، آنان در موقعیت بد کاری قرار دارند. اکنون صنعت پارچه بافی از اروپا به آسیا انتقال یافته است. کارگران اروپایی انتخاب دیگری ندارند، اکنون آنان به ابتدایی ترین تسهیلات زندگی دسترسی ندارند و فقط نقش مصرف کننده را در اقتصاد شان بازی می کنند.

هشتم مارچ روز جهانی همسبتگی زنان در سراسر جهان است. در هشتم ماه مارچ زنان جهان با گردهم آمدن و تجلیل از این روز بر بدست آوردن حقوق خویش تاکید می ورزند. اما در افغانستانی که جنایتکاران ۴دهه اخیر هنوز بر گرده های زخمی ملت ما حکمرانی میکنند شرایط بر زنان هر روز بدتر و اسفناکتر میشود .

اگر دیروز زرمینه ها در استدیوم ورزشی کابل زیر حاکمیت «امارت اسلامی طالبان» به رگبار گلوله بسته میشدند ، یا اگر ناهید ها برای حفظ عفت شان از ترس زن ستیزان تنظیمی خود را از بلند منزلها پرتاب میکردند، امروز وضعیت زنان کشور به مراتب بدتر و وحشتناکتر است.

ناله های دردناک رخشانه زیر بارانی از سنگ در غور، فریاد های فرخنده در چند متری ارگ و قصرسپیدار، سر بریدن شکریه، تجاوز و به قتل رسانیدن شکیلا در مهمانخانه واحد بهشتی عضو شورای ولایتی بامیان، تجاوز به زنان در پغمان زیر حاکمیت قومندانان تنظیمی، بریدن بینی و گوش عایشه توسط شوهرش در فاریاب، کشتن ده ها زن توسط حملات کورکورانه نیروهای ناتو و امریکا در عروسی ها و قریه ها در سراسر کشور و صدها نمونه دیگر حکایت از وضعیت اسفناک زنان زیرچتر امریکا ،حکومت کرزی، اشرف غنی و عبدالله دارد.

بعد از کودتای ۷ ثور بوسیله عوامل روس، مردم با احساسات پاک وطنپرستانه در گوشه و کنار افغانستان بپاخاسته و در مقابل نوکران بیگانه دست به مبارزه زدند. در ۲۴ حوت ۱۳۵۷ مردم هرات با ابتدایی ترین وسایل دست داشته و با نثار خون شان علم قیام را بلند نگهداشته، حماسه آفریدند. این خیزش شکوهمند که برای چند روز ادامه داشت، تمام دستگاه مزدور را به لرزه در آورد، تا اینکه باداران روسی شان را به کمک طلبیده و دست به سرکوب خونین قیام زدند.

آنان بعد از به قدرت رسیدن هر اعتراض مردمی را با گلوله و زندان پاسخ می دادند. زندان پلچرخی در کابل و زندانهای سایر ولایات پر بود از روشنفکران مبارز و آزادیخواه که هر روز مورد شکنجه های وحشیانه خاد قرار گرفته و یا جوخه جوخه در پولیگون های پلچرخی تیرباران می شدند. عملکرد های جابرانه آنان زمینه را برای قیام های توده‌ای در سراسر افغانستان سبب شد. هراتیان وطندوست و ضدبیگانه که نمی‌توانستند حاکمیت ضدملی و وابسته به خارج را تحمل نمایند، با شورش و جان‌گذشتگی شان درس آزادیخواهی و استقلال‌طلبی را برای نسل های بعدی به یادگار گذاشتند.

نوکران خلقی و پرچمی تنها به قتل‌عام ۲۴۰۰۰ تن از مردم هرات بسنده نکرده،‌ بلکه در گوشه و کنار افغانستان هر صدای مخالف را از دم تیغ کشیدند. آنان نه تنها قیام های ۲۴ حوت،‌ ۳ حوت کابل، بالاحصار کابل و حرکت‌های دیگر مردمی را سرکوب کردند،‌ بلکه دهها هزار هموطن بی‌گناه ما را در پولیگون های پلچرخی تیرباران یا زنده به گور نمودند. سه سال قبل، انتشار «لیست مرگ» حاوی نام ۵۰۰۰ تن از هموطنان ما بار دیگر گوشه‌ای از جنایات خلق و پرچم را برملا ساخت. در کنار این، آنان در زمان حاکمیت خود لیست ۱۲۰۰۰ قربانی را نیز انتشار داده بودند. این تنها ارقام رسمی قربانیان رژیم های خلق و پرچم اند، در کنار این، لیست بی‌پایان از قربانیان ددمنشی های آنان وجود دارند که گورهای دستجمی تازه کشف شده نمونه های کوچکی از آنند.

«طی هفته گذشته «انجمن اجتماعی دادخواهان افغان» (SAAJS) با حمایت خانواده‌های قربانیان چهار دهه‌ی اخیر در افغانستان برنامه‌های متعدد را در کابل راه اندازی نمود. هدف از این اکسیون‌ها یادبود و گرامیداشت از آن عزیزانی بود که با خون خود در راه آرمان‌های آزادیخواهانه و وطنپرستانه قدم نهاده و جان شان را از دست دادند. عمده ترین خواست هموطنان دردمند ما، محاکمه جنایتکارانی بود که طی چهار دهه گذشته شنع‌ترین جنایات را در حق مردم ما انجام داده و اکنون نیز با حضور در بلندترین نهادهای دولتی به بربریت خود ادامه می‌دهند.

انجمن اجتماعی دادخواهان افغان طی هفته قربانیان برنامه‌های ذیل را راه اندازی نمود:

یکشنبه، ۱۵ قوس ۱۳۹۴، برنامه افتتاح نمایشگاه عکس در قصر دارالامان

سه شنبه، ۱۷ قوس ۱۳۹۴، روز سوم و آخر نمایشگاه عکس

چهارشنبه، ۱۸ قوس ۱۳۹۴، تحصن خانواده قربانیان و گذاشتن اکلیل گل بر مزار گور دسته جمعی قتل عام افشار

پنجشنبه، ۱۹ قوس ۱۳۹۴، برنامه یادبود از قربانیان نوکران روس در ساحه پولیگون پلچرخی