د «افغان نیاو غوښتونکو ټولنیز انجمن» سږکال د دسمبر لسمه د بشري حقوقو نړیواله ورځ پداسې حال کې لمانځي چې د جنایتکارانو په لاس ښکار ګرځیدليو بې ګناه او ملکي قربانیانو نوم‎لړ ورځ تربلې اوږدیږي. حکومتي دستګاه کې بې پرې فساد، چاودنې او ځانمرګي، د مخدره توکو بې ساری تولید او قاچاق، د انسان وژونکو او مافیایي بانډونو ملاتړ، پر ښځو او کوچنیانو ظلم او زیاتی، بیکاري، ناامني او نورې زرګونې ستونزې زموږ د وګړو پر اوږو ټاله کیږي. د ارګون او یحیی خیلو وینې له سترګو څاڅي، د مریم او قدسیې د هیلو پیټی نیمګړی پاتې شو، لیکن د دې ټولو جنایتونو عاملان زموږ په برخلیک باندې خپلې ناوړې واکمنۍ ته ادامه ورکوي.
تیرو دریو لسیزو په لړ کې زموږ هیوادوالو ډولاډول جنایتونه وازمایل، د روس چوپړو د دې خاورې زرګونه آزادي غوښتونکي بچیان په ګولیو سوري کړل، تنظیمي جنایتکارانو د بې شمیرې وژنې ترڅنګ د هیواد مادي او معنوي شتمني لوټ کړې او یا هم خپلو بادارانو ته یې ډالۍ کړې، د طالبانو تورو لښکرو هم د خپلو تنظیمي نیکونو په څیر له هیڅ ډول جنایت څخه لاس وانه خیست او په پای کې پر افغانستان باندې د امریکا له نظامي برید او د کرزي دولت د رامنځته کیدو وروسته، نه یوازې دا چې زموږ وګړو له دغو تیرو دریو دورو جنایتکارانو خلاصون ونه موند، بلکې یو ځل بیا تور مثلث چې د هماغه جنایتکارانو او بشري حقوقو سرغړونکو جوړښت دی، د واک په ګدۍ کښیناستل او د دیارلسو کلونو په لړ کې نور هم وپړسیدل.

«انجمن اجتماعی دادخواهان افغان» امسال دهم دسامبر روز جهانی حقوق بشر را در حالی تجلیل می‌کند که هر روز بیش از پیش لست قربانیان ملکی و بی‌گناه که طمعه جنایتکاران میشوند، طولانی‌تر می‌گردد. فساد لجام گسیخته در دستگاه‌های حکومتی، انفجار و انتحار، افزایش تولید و قاچاق مواد مخدر، تقویت باندهای آدمخوار و مافیایی، ستم بر زنان و کودکان، بیکاری، ناامنی و هزار و یک مشکل دیگر بر شانه های مردم ما سنگینی می‌کنند. ارگون و یحیی‌خیل خون می‌گریند، مریم ها و قدسیه ها با کوله‌باری از آرزو های ناتمام خاموش می‌شوند، اما عاملان این همه جنایت حاکمیت ننگین شان را بر سرنوشت ما ادامه میدهند.
طی چهار دهه مردم ما گونه های مختلف جنایت را تجربه کرده اند، نوکران روس هزاران فرزند آزادیخواه این سرزمین را از دم تیغ کشیدند، جنایتکاران تنظیمی در کنار قتل و کشتار بی‌شمار، هست و بود مادی و معنوی کشور را تاراج نموده و یا هم به بادارانشان هدیه دادند، لشکر سیاه طالبی نیز مانند سلف تنظیمی شان از هیچ نوع جنایت و جهالتی دریغ نورزیدند و بالاخره بعد از حمله نظامی امریکا بر افغانستان و تشکیل حکومت پوشالی کرزی، نه تنها مردم از شر جنایتکاران سه دوره گذشته رهایی نیافتند، بلکه بار دیگر مثلث سیاه متشکل از آن جانیان و ناقضان حقوق بشر در راس حاکمیت قرار گرفته، طی سیزده سال فربه‌تر گشتند.

۷ اکتوبر ۲۰۰۱ نیروهای امریکایی و ناتو زیر نام «حقوق بشر» و «مبارزه علیه تروریزم» به افغانستان هجوم آوردند تا لشکر سیاه طالبی و القاعده را سرکوب نموده و حکومت دست نشانده خود را حاکم سازند. اما طی ۱۳ سال حضور سیاسی و نظامی امریکا مردم ما روزگار سیاه تر از گذشته را تجربه کرده و هر روز قربانی می دهند.

پس از سقوط طالبان و ایجاد اداره تحت حمایت امریکا همه ناقضان حقوق بشر، جنایتکاران جنگی و تعداد تکنوکرات های بازگذشته از غرب در یک دولت مصلحتی گرد هم آمدند تا به گونه دیگر به جنایت، دزدی و آدمکشی خود ادامه دهند. درین مدت بمباردمان های نیروهای امریکایی جان هزاران هموطن بی گناه ما را گرفت، قاچاق مواد مخدر به شکل بی سابقه‌ی افزایش یافته که افغانستان را در صدر بدنام ترین کشور های جهان جا داده است، وحوش طالبی هر روز با انفجار و انتحار خون می مکند، امنیت و مصونیت به رویایی دست نیافتنی مردم تبدیل شده است، فساد دیگر حتی از اوج پا فراتر گذاشته و فاسدترین افراد در ارگان های اجرایی، عدلی و قضایی نصب گردیده اند.

با وجود این همه «دست آورد» های یاد شده، آنان به این بسنده نکرده و سند فروش وطن را با امریکا امضا نمودند. دولت سهامی با پا گذاشتن به خون هزاران قربانی نیروهای امریکایی ثابت ساخت که عدالت کوچکترین ارزشی برایش ندارد، چنانچه برجسته‌ترین ناقضان حقوق بشر و متهمان جنایات جنگی در هر دو تیم حضور دارند و مضحک به نظر میرسد اگر از همچو افراد توقع دادخواهی و تحقق عدالت را داشت.

هموطنان عزیز، انجمن اجتماعی دادخواهان افغان و خانواده های قربانیان باورمند است، که فقط به بازوی توانای مردم افغانستان میتوان روی صلح، برابری و عدالت را دید. نه نیروهای امریکایی و ناتو و نه هم دولت متشکل از جنایتکاران ارمغان آور خوشبختی برای مردم ماست.

سال گذشته در همین روز «لیست مرگ» حاوی نام ۵۰۰۰ قربانی نوکران روس انتشار یافت. با مشاهده این لست بار دیگر زخم های هموطنان دردمند ما تازه شده و آنان را در سوگ عزیزان از دست رفته شان نشاند. کشتار انسان های آزادیخواه این سرزمین توسط عمال روس تنها به این لیست خلاصه نمیشود. خون های ریخته شده در قیام ۲۴ حوت، قیام چنداول، قیام بالاحصار و سرکوب بیرحمانه خیزش های دیگر، بخشی از جنایات انجام یافته توسط این ماشین کشتار است.

امروز بیش از سه دهه از تیرباران شده این عزیزان می گذرد، اما تا کنون هیچ گام عملی در جهت محاکمه عاملان همچو فجایع برداشته نشده است. اگر جنایتکاران هزار بار هم دیگر را ببخشند و سند ننگین معافیت خود را در دست گیرند، اما خانواده‌های قربانیان، جز تحقق عدالت و دادخواهی برای خون فرزندان خود چیزی دیگری نمی خواهند.

«انجمن اجتماعی دادخواهان افغان» باور دارد که بدون محاکمه جنایتکاران سه دهه، نمیتوان حرف از دموکراسی و عدالت زد. ما صمیمانه از تمام شخصیت های آزادیخواه و دموکرات، نهاد‌های ملی و بین المللی که متعهد به تحقق عدالت اند می طلبیم، تا در کنار ما صدای دادخواهی را بلند نمایند، تا باشد در آینده نه چندان دور شاهد تصفیه حساب با عاملان این همه جنایت باشیم.

«انجمن اجتماعی دادخواهان افغان» به تاریخ ۲۷ اسد ۱۳۹۳ (۱۸ آگست ۲۰۱۴) به مناسبت ۲۸ اسد، ۹۵مین سالگرد استرداد استقلال کشور، هزاران تصویر از قربانیان جنگ و فجایع چهار دوره گذشته را در یک نمایشگاه کنار‌جاده‌ای در شهر کابل به نمایش گذاشت.

عدالت، فقط با قطع مداخلات بیگانگان و محاکمه جنایتکاران معنی می‌یابد!

٩٥سال قبل از امروز، در ۲۸ اسد ۱۲۹۸، فرزندان مبارز و آزادیخواه این سرزمین با گذشتن از مال و جان خود در مقابل استعمارگران انگلیس قیام نموده بیرق استقلال و آزادی وطن را به اهتزاز درآوردند.
غازی امان‌الله خان و همراهانش چون محمود طرزی، غلام نبی خان چرخی، ولی خان دروازی، سرور جویا، عبدالرحمن لودین و سایر مبارزان راه آزادی، تعهد سپردند تا کسب استقلال میهن آرام ننشسته و شجاعانه در مقابل دشمن مقتدر ایستادگی نمایند. انگلیس‌ها با تحمل شکست سنگین در برابر اتحاد ملی مردم‌ما، دریافتند که دیگر نمی‌توانند حاکمیت خود را بر ملتی که بندگی را ننگ می‌داند ادامه دهند، بنا با قبول شکست مفتضحانه، استقلال افغانستان را به رسمیت شناختند اما از راه های پرنیرنگ دیگر به زهرپراکنی هایشان ادامه دادند.

Justice: End to foreign aggression and trial of criminals

90 years from now on August 19, 1919, the defiant freedom fighters of this land hovered the flag of freedom and independence as they devoted their wealth and lives revolting against the English aggressors.

King Amanullah and his aids such as Mahmood Tarzi, Ghulam Mohmmad Khan Charkhi, Wali Khan Darwazi, Sarwar Joya, Abdul Rahman Lodin and many other combatants had vowed to not give up against the powerful enemy and keep the struggle continuing until winning the independence. Bearing the heavy loss from the hands of unified people, the English had realized their rule would no longer be sustained and hence conceded the defeat and recognized Afghanistan’ independence. They searched of course for alternative ways to continue their vicious assault.

اعلامیه به مناسبت هفتمین سالگرد ایجاد
«انجمن اجتماعی دادخواهان افغان»

از بالا به پایین: تظاهرات انجمن به مناسبت روز جهانی حقوق بشر،
نمایشگاه عکس «سیاهروز ششم جدی»

«انجمن اجتماعی داد خواهان افغان» در ١٤ اسد ١۳٨۶ با جمعی از خانواده های قربانیان در شرایطی تاسیس شد که جنایتکاران حاکم در قدرت کوچکترین صدای عدالت خواهی را در گلو خفه میکردند.
طی بیش از سه دهه جنگ در افغانستان، رژیم های حاکم بدترین جنایات را نسبت به مردم ما انجام دادند. نوکران روس خون هزاران هموطن آزادیخواه ما را در پولیگون های پلچرخی و ولایات به زمین ریختند، چنانچه سال گذشته انتشار «لست مرگ» حاوی نام ۵۰۰۰ تن از قربانیان جنایات آدمکشان خلقی و پرچمی بار دیگر مردم ما را به ماتم نشاند. بعد از به قدرت رسیدن تنظیم های جهادی و به جان هم افتیدن آنان، جان هزاران انسان بی‌گناه دیگر را گرفت؛ ویران ساختن کابل، چور و چپاول دارایی‌های عامه، کشتار ۶۵۰۰۰ کابلی، تجاوز بر زنان و دختران و صد ها نوع دیگر جنایت از دستاورد های چهار ساله حاکمیت آنان بود. لشکر جهل و جنایت طالبی به کمک مالی امریکا - عربستان و کمک تخنیکی پاکستان به میدان آمد تا با پیاده کردن سیاست زمین سوخته،‌ محروم کردن زنان از کوچکترین حق اجتماعی، حاکم ساختن فضای ترس و وحشت در میان مردم، آخرین داشته های مادی و معنوی ما را نابود سازند.